Proces ten zachodzi w komorach nasady, czyli w jamie nosowej, gardłowej i ustnej. Obecne tam narządy artykulacyjne: języka, wargi, żuchwa, szczęka, podniebie twarde i miękkie, policzki wykorzystując strumień oddechowy, ton krtaniowy i zjawisko rezonansu zmieniają nieartykułowany dźwięk krtaniowy w mowę.
Artykulacja jest niezwykle istotna dla prawidłowej emisji i impostacji głosu . Im bardziej wyrazista i precyzyjna wymowa, tym lepsze ustawienie, brzmienie i prowadzenie głosu.
Prawidłowa artykulacja to czyste, wyraźne, dokładne i swobodne wypowiadanie samogłosek i spółgłosek.
Nieprawidłowości (spowodowane brakiem elastyczności narządów mowy) czy lenistwo artykulacyjne (wynikające z chęci oszczędzenia sobie wysiłku) odbijają się na wydobywanym głosie i zaburzają jego prawidłową emisję. Co więcej powodują zmiany sensu wypowiadanych słów (a co za tym idzie wypaczenie znaczenia wypowiadanych treści, nieporozumienia komunikacyjne), utrudniają zrozumienie tekstu i męczą słuchaczy; nie mówiąc już o pozbawianiu ich doznań estetycznych.
Sprawna artykulacja to także podstawa dobrej dykcji . Jej warunkiem jest, poza właściwą budową narządów mowy, wypracowanie precyzyjnych, celowych i wyrazistych ruchów artykulacyjnych. Dzięki precyzji unikamy zniekształcenia głosek i słów. Celowość to świadome wykonywanie koniecznych ruchów narządów artykulacyjnych i przybieranie przez nie odpowiednich układów. Wyrazistość zaś opiera się na elastyczności i sile mięśni narządów mowy, pozwalając na swobodne posługiwanie się głosem. Prawidłowa artykulacja polega nie tylko na bezbłędnym wymawianiu każdej głoski, ale też na jej dokładnym wymawianiu bez podkreślania jej wyrazistości.
