Gdy znasz odpowiedź, nie musisz się bać, że ktoś jest lepszy od Ciebie, że czyjś głos jest świetny, a Twój nie. Nawet jeśli inni są na innym poziomie rozwoju, wiesz, że masz coś, czego nie ma nikt inny.

A gdyby tak postanowienia noworoczne zamienić na konkretne działania, które doprowadzą Cię do celu?

Dźwięk naszego głosu to nie tylko barwa, ale też czytelna informacja dla innych. Nie musimy nawet widzieć mówiącej czy śpiewającej osoby, by w brzmieniu jej głosu usłyszeć to, jak się czuje.
Głos zdradza nasze samopoczucie. Nie tylko w wymiarze fizycznym, ale mówi również o naszej sile, pewności siebie albo zdradza zakłopotanie czy strach. W tonie głosu słychać ból, zmęczenie czy stres. Łatwo usłyszeć też napięcie i cały wachlarz emocji.

Wbrew pozorom słuchamy tego, co do siebie mówimy. W rozmowie ważna jest nie tylko treść, ale także między innymi ton głosu, barwa, emocje, które ujawniamy. Warto przyjrzeć się temu, co przekazujemy sobie także w sposobie zwracania się do siebie. To buduje naszą siłą lub niszczy to, co w nas najpiękniejsze.

Mamy lepsze i gorsze dni. Nie zawsze też głos brzmi jakbyśmy chcieli czy oczekiwali. Może pojawić się zwątpienie. Możemy odczuć przerażenie (bo akurat tego dnia bardzo nam zależy, by dobrze brzmieć). Możemy jeszcze bardziej się wycofać, co spowoduje, że i głos schowa się głęboko i nie będzie chciał wyjść. Trochę jak przestraszone dziecko, które ucieka, gdy napotyka trudność.

Gdy pracujesz nad swoim głosem, chcesz go rozwijać, chcesz w nim odkrywać nowe możliwości – ułatw sobie zadanie. Gdy nim pracujesz i chcesz się o niego zatroszczyć – upraszczaj, nie komplikuj.
Zmień swój wewnętrzny dialog.

Kryzys pojawia się zawsze. Prędzej czy później tracimy motywację, brakuje czasu, chęci, sił. Przychodzi moment, że się nie chce albo tracimy wiarę w siebie. Do akcji wkraczają myśli pogrążające nas w jeszcze większym smutku. To normalne. Takie chwile się zdarzają i będą się zdarzać, dopóki się rozwijamy, pracujemy, dążymy do celu. I miną.

Dźwięk to energia – fizyczna, akustyczna energia, która dociera do narządu słuchu. Ale także energia, która wywołuje ciarki na skórze, dotyka serca, porusza czułe struny wspomnień i wzbudza emocje. Dźwięk jest energią w ruchu (emocją). Są głosy, które określamy „bez życia”, monotonne, pozbawione siły, obojętne. A są też takie, które po pierwszych nutach zaciekawiają, przyciągają jak magnes. I nie są to głosy idealne, perfekcyjne. Ale takie, w których jest „to coś”, które wypełnione są odczuwaną przez nas mocą.

Cenzurujemy nasze dźwięki, w zależności od sytuacji, także pod wpływem szablonów myślowych kształtujących nas od najmłodszych lat. Te różnorodne dźwięki, które od początku mamy do dyspozycji pozwalają nam wyrażać emocje, odczucia, przekazywać to, co przeżywamy. Kiedy byliśmy dziećmi bawiliśmy się głosem, bez oceniania, czerpiąc przyjemność z dźwięków, które potrafiliśmy wydobyć. Każdym zachwycaliśmy się jakby był najwspanialszy na świecie, a po chwili pojawiały się kolejne, jeszcze piękniejsze.

Jak pracować nad głosem i co robić, by wydobyć z niego wszystko, co w nim jest? By dotrzeć do tego, co w nim najpiękniejsze i najsilniejsze. Czy wystarczy tylko wytrwale ćwiczyć i dbać o niego jak o najpiękniejszy kwiat? A może trzeba wykorzystać określoną technikę, albo potrzebne są dodatkowe umiejętności? Trening głosu i czuła troska o jego kondycję to podstawowe warunki umożliwiające rozwój głosu. Warto też skorzystać z wiedzy o tym, jak pracują najlepsi, obserwować ich, poznawać nie tylko ich ćwiczenia, ale i rytuały sprzyjające uczeniu się, rozwijaniu talentów i lepszej efektywności.

Jest ciężko. Trudno nie myśleć o tym, że nasz bezpieczny świat legł w gruzach. Niepewność, strach, widok cierpienia niewinnych osób, ogrom doświadczanych emocji, lęk – to nas dotyka. To może zdusić w nas radość, pozbawić nas spokoju ducha i chęci życia. Może odebrać nam spokojny oddech, chęć rozwoju, nauki czy pracy i wyzwolić drzemiące gdzieś głęboko lęki. Zaciskające się gardła, łzy spływające po policzkach, lęk zabierający oddech, kulące się ciało albo zamrożenie – możemy je odczuwać częściej i mocniej. Wojna tuż obok nas zmienia nasze życie.

Naśladowanie głosów innych bywa świetnym treningiem i okazją do eksploracji dźwięków, poznania tonów, jakie jesteśmy w stanie wydobyć. Jednak kiedy staje się sposobem na istnienie w świecie, na scenie, w życiu zawodowym i rodzinnym, powoduje szereg problemów nie tylko związanych z funkcjonowaniem krtani. Wpływa również na samopoczucie i życiowe decyzje. Gdy wybieramy kogoś zamiast siebie, tracimy naturalność, autentyczność i oryginalność.
I choć ta droga czasem wydaje się taka łatwa, przyjemna i prosta to prowadzi donikąd, oddala nas od samych siebie.

Gdy kształcimy głos walczymy z demonami, z kłębiącymi się w głowie myślami, powracającymi schematami działania. Możemy usłyszeć: „pokocham swój głos, gdy będzie perfekcyjny, doskonały”. Stawiamy warunek do spełnienia i ciśniemy. Mamy wobec swojego głosu wymagania, którym na danym etapie naszego rozwoju czy posiadanych umiejętności nie jest w stanie sprostać. Chcemy mocniej, więcej i najlepiej od razu, już. A tak się nie da. Tak jak nie da się kochać warunkowo.

…Zmieniaj swoje myśli, przekonania na takie, które będą Cię wspierać i osłabiać lęk. Nie walcz z tym lękiem, pozwól mu być, zaakceptuj, oswój. Pozwól sobie go poczuć. Nie oszukuj się, że się nie boisz. To może brzmieć jeszcze bardziej przerażająco niż sam lęk, ale gdy otwieramy mu drzwi, lęk osłabia się, stopniowo przestaje mieć nad nami kontrolę, a nawet znika.

Nie jest najważniejsza skala Twojego głosu, to, ile wysokich czy niskich dźwięków wyciągasz, jak wiele barw głosu możesz pokazać. Nie jest najważniejsza jego moc czy wytrzymałość. To jest ważne, gdy się uczymy, oceniamy postępy albo rywalizujemy z innymi. Ale nawet Twój największy, najdoskonalszy dźwięk nie będzie dłużej zachwycał, gdy nie brzmisz jak Ty, gdy nie słychać w nim Ciebie.

Zapominamy, że krtań pełni też funkcję emocjonalną. Przypominamy sobie o niej, gdy blokowane emocje, powstrzymywane słowa, a wraz z nimi cały ładunek nagromadzonej energii doprowadzają do wybuchu. Podczas krzyku, płaczu możemy boleśnie odczuć ślady emocji w naszych gardłach.

Jaką relację masz ze swoim głosem? Czy jest oparta na miłości, wdzięczności czy raczej nielubieniu, nienawiści, złości lub walce z tym, co masz? Ten związek zaczyna się w Twoim ciele, umyśle i sercu. Nie zależy od tego czy Twój głos jest lubiany, podziwiany przez innych, ale od tego, co sam/sama myślisz o nim, a także o sobie.

Żeby Twój głos mógł się rozwijać potrzebuje nie tylko treningu, systematycznych ćwiczeń, porcji wiedzy i przestrzegania zasad głosowej higieny. Potrzebuje troski i czułości. Codziennego traktowania go z miłością.

W drodze rozwoju głosu, jak i w codziennym życiu, pojawiają się utrudnienia. To chwile, w których musimy podjąć działanie. A przecież nie zawsze nam się chce to robić. Burzą nasz spokój, niszczą plany, powodują dyskomfort. Czasem stajemy z odwagą do tej nierównej walki, a bywa i tak, że się poddajemy. Te hamulce możemy potraktować jako wyzwania, dzięki którym ruszymy do przodu. Gdy się poddajemy, robimy krok wstecz.

Potrafi odkryć naszą prawdziwą twarz. Odbija uśmiech lub pokazuje nasz smutek. To tylko jeden z elementów wyposażenia naszych wnętrz. A jednak ma ogromną siłę. Wpływa na nas, na nasze zachowanie, ocenę samego siebie. Jest przyjacielem lub wrogiem, bywa ukochane lub znienawidzone, tak jak nasze w nim odbicie. Duże, małe, podręczne. W łazience, przebieralni, przedpokoju, sali ćwiczeń, siłowni. Lustro… bohater tego artykułu. I nasz pomocnik w ćwiczeniach głosu.