Krtań w pierwszych okresach życia (noworodkowym i niemowlęcym) jest niewielka, delikatna i niezwapniała. Osadzona jest wysoko (mniej więcej na wysokości 4 kręgu, a podczas połykania może się podnieść nawet na wysokość 1 i 2 kręgu szyjnego), lekko nachylona ku tyłowi, co umożliwia bardziej efektywne oddychanie niż u osób dorosłych.
W pierwszym okresie życia ani krtań ani głos nie wykazują widocznych różnic ze względu na płeć. Fałdy głosowe nie są jeszcze dobrze rozwinięte, podobnie mięśnie krtani wykazują niedojrzałość. Skala głosu małego dziecka jest niewielka, ale wraz z rozwojem organizmu rozszerza się w górę i w dół. W oddychaniu przeważa oddech brzuszno – przeponowy.
W okresie dzieciństwa krtań nieco się obniża. Następuje wzrost gardła, chrząstek; zmienia się twardość chrząstek, rozwijają się fałdy głosowe. Stopniowo zmienia się podstawowa częstotliwość głosu (do 10 roku życia obniża się z 295 HZ do 265 u dziewczynek i 235 Hz u chłopców). Coraz większy udział w oddychaniu zaczyna brać także klatka piersiowa.
Okres dojrzewania, to przemiana dziecięcej krtani w dojrzały organ. Mutacja głosu zachodząca pod wpływem hormonów powoduje duże zmiany w narządzie głosowym. Krtań znacznie się obniża, zmienia się również brzmienie głosu. Widoczne stają się wyraźne różnice w brzmieniu głosów żeńskich i męskich (mutacja powoduje, że głos obniża się o jedną oktawę u mężczyzn, o dwa- trzy tony u kobiet). Zmiany zachodzą również w chrząstkach krtani oraz w budowie fałdów głosowych. U chłopców widoczna staje się wyniosłość chrząstki tarczowatej, w postaci tzw. „jabłka Adama”.
Krtań osoby dorosłej znajduje się na wysokości 5 – 6 kręgu szyjnego, jest całkowicie ukształtowana. Głos po zakończonej mutacji posiada indywidualną barwę, siłę, poszerza się jego skala. Dysponujemy więc doskonałym instrumentem muzyczny ulokowanym w naszym ciele.
Im więcej mamy lat, tym więcej pojawia się zmian związanych ze starzeniem się organizmu. Jednocześnie zmieniają się warunki fonacyjne wywołane przemianami w strukturze krtani. Około 23 roku życia u kobiet i około 20 roku życia u mężczyzn rozpoczyna się proces wapnienia krtani (przyjmuje się, że męska krtań w 50 r. ż jest już skostniała, proces ten zachodzi dłużej u kobiet). Chrząstki krtani zmniejszają swój rozmiar i wagę. Proces ten powoduje kolejne zmiany głosu i jego zaburzenia. Występowanie problemów głosowych po 60 roku życia jest związane przede wszystkim ze spadkiem napięcia i siły mięśni, utratą elastyczności płuc i ograniczeniem ich pojemności życiowej. Na głos ogromny wpływ mają zmiany biochemiczne i endokrynologiczne. Zmniejsza się również ruchliwość procesów nerwowych, osłabieniu ulega koordynacja i precyzja czynności składających się na emisję głosu. Po 50 roku życia pogarsza się słuch, głównie w zakresie odbioru dźwięków wysokich i barwy głosu, co może pociągać za sobą nieprawidłowości intonacyjne. Zaczyna się zanikanie śluzówki w kanale głosowym, fałdy głosowe tracą swoją elastyczność, napięcie, częściowo i masę. U kobiet najczęściej występuje degeneracja fałdów, która powoduje znaczne obniżenie się głosu. Pod wpływem zmian hormonalnych zmienia się również jakość kobiecego głosu – staje się twardy, ochrypły, matowy; jest wydobywany siłowo. U mężczyzn zaś pojawia się atrofia fałdów głosowych, która powoduje podwyższenie się głosu, co określa się jako dyszkant starczy. Głos osób starszych jest ponadto słabszy, skróceniu ulega czas fonacji.