Ze względu na rodzaj czynności głosowej możemy wyróżnić:
- emisję głosu mówionego (emisja oracjalna)
- emisję głosu śpiewanego (emisja kantoralna)
Mimo różnic, jakie między nimi zachodzą, są one odmianami czynności ruchowej człowieka polegającej na wydobywaniu głosu. Obie zachodzą dzięki narządowi głosowemu. Zasady emisji głosu mówionego są bardzo podobne do zasad emisji wokalnej ponieważ uwarunkowania mowy i śpiewu są identyczne. Obie podlegają nadrzędnej roli kory mózgowej, która kieruje i scala poszczególne czynności aparatu głosowego.
W zależności od tego, kogo dotyczy emisja głosu wyodrębniamy:
- indywidualną emisję głosu – poszukiwanie indywidualnej barwy głosu, od której zależy wartość narządu głosowego;
- zbiorową emisję głosu– poświęcenie indywidualnej barwy głosu w celu stworzenia zespołowej harmonii wokalnej; powinna opierać się na prawidłowej technice wokalnej, doskonałej artykulacji i precyzyjnym wykonaniu dźwięków.
Mistrzowie scen teatralnych mówią również o dwóch sposobach prowadzenia głosu i dzielą emisję głosu na:
- kozią („memiczną”)
Jest to tzw. emisja becząca, płaska, w której głos wydobywa się z wysiłkiem; jest on osadzony w gardle. Dźwięki najkrótszą drogą przepływają na wargi, co sprawia, że rezonans znajduje się w gardle. W emisji koziej brakuje rezonansu klatki piersiowej; pojawia się on w głowie.
- krowią („mumiczną”)
To tzw. emisja mucząca, którą cechuje głębokie, nośne i bogate brzmienie dźwięków. Są one odczuwane na masce. Rezonatory w tej emisji są maksymalnie wykorzystane. Fala dźwiękowa skierowana zostaje na przednią część podniebienia miękkiego i wargi. Wszystkiego częstotliwości dźwięku są wzmacniane, dzieki czemu głos jest pełny. Jest to prawidłowa i pożądana emisja głosu.
