Dlaczego porównujemy się z innymi i dlaczego porównywanie się z innymi może działać destrukcyjnie? Popychają nas do tego niskie poczucie własnej wartości, niska samoocena i barak pewności siebie. Rodzice, nauczyciele, koledzy również uczą nas tego, że to właśnie inne osoby mają być dla nas jedynym, a nie jednym z wielu punktów odniesienia. Rodzic mówiący wprost „A Jacek to jest takie grzeczne dziecko, nie to co ty” albo „Wojtek z historii ma same piątki, a ty ledwo masz trójkę” lub rozmawiając z innymi dorosłymi i komentując „Twoje dziecko to istny anioł, a moja Karolina nie potrafi usiedzieć w miejscu”, „Już nie mam sił do niego, nic dobrego z niego nie będzie” pokazują nam, że istniejemy w świecie porównań, kategorii lepszy – gorszy. Jeśli zdarza się to często, prowadzi do tego, że najważniejsza staje się to, jak prezentujemy się obok innych ludzi. Przyjmujemy, że ważniejsza jest opinia innych, to jak nas ocenią, a nie to, co sami o sobie myślimy.
Porównywanie się z innymi rodzi strach. Zaczynamy się bać, ponieważ uważamy, że inni są ponad nami, że nigdy im nie dorównamy. Przekonanie, że ktoś jest lepszy ode mnie zaczyna działać niszcząco i ogranicza możliwości. Zawsze znajdzie się ktoś, kogo uznamy za lepszego lub gorszego od nas, za tego, który ma lepszy lub gorszy od nas głos, lepszą lub gorszą dykcję itd. Uznając kogoś za gorszego od nas – poprawiamy sobie samopoczucie, samoocenę – ale nie na długo. Bo są ludzie, przy których to my wypadamy blado.
A przecież każdy z nas jest inny. To znaczy, że każdy z nas jest wartościowy. Każdy z nas nosi w sobie różne wartości, umiejętności i każdy z nas jest w posiadaniu cennych skarbów, z którymi może się podzielić.
Zamiast porównywać się z innymi – zabierz się do pracy nad sobą, odkrywaj swój głos i jego możliwości i porównuj i oceniaj postępy. Szkoda Twojego czasu i energii, szkoda Twojego głosu. Pamiętaj – że Twoja opinia, Twoje przekonania są najważniejsze, a inni ludzie są tylko dodatkowym źródłem informacji o nas.
