Dziękowanie to nie tylko słowa, ale przekaz, który płynie w barwie głosu, wysokości, natężeniu głosu. To, jak zabrzmi nasz głos wyrażający wdzięczność, zależy od intencji, jaka w nas jest. Inaczej podziękujemy za dobro, które zauważamy w swoim życiu, innym dźwiękiem wypłyną z nas podziękowania dla drugiej osoby. Bywa i tak, że nie potrafimy albo nie lubimy dziękować mając w pamięci sytuacje, gdy w dzieciństwie nakazywano nam dziękować innym. Możesz powiedzieć „dziękuję” tonem wyrażający złość. Bo nie potrafisz wyrazić wdzięczności, bo czujesz presję, bo takie są oczekiwania innych.
Jak myślisz, co usłyszy Twój odbiorca? Twoje „dziękuję”, czy raczej złość i przymus, które towarzyszą wypowiadanym słowom?
Zastanów się więc:
- Czy jesteś autentyczny w dziękowaniu?
- Czy robisz to prosto z serca czy dlatego, że tak trzeba?
- Dlaczego nie potrafisz dziękować innym lub wyrażać wdzięczności za to, co masz?
- Dlaczego nie lubisz dziękować?
- Czy Twój przekaz jest spójny, gdy dziękujesz? Czy barwa głosu odpowiada temu, co mówią słowa?
- Gdzie jest źródło wypowiadanych słów. Jest w Tobie czy poza Tobą (zewnętrzne okoliczności, dobre wychowanie, oczekiwania innych)?
- Z czym kojarzy Ci się wyrażanie wdzięczności?
- Z jakimi dźwiękami, ich cechami kojarzy Ci się wdzięczność? Z wysokimi czy niskimi dźwiękami, barwą ciepłą czy zimną, głosem aksamitnym czy szorstkim, itp.
- Jak inaczej możesz wypowiedzieć swoje „dziękuję”, by było prawdziwe.
- Co warto zmienić w głosie/ w sobie, by wdzięczność płynęła z wnętrza i Twój głos całkowicie to wyrażał?
Ćwicz wypowiadanie wdzięczności, słowa „dziękuję” w taki sposób, by Twój głos odpowiadał słownym komunikatom.
Poczuj wdzięczność w sobie, a następnie wyraź ją tonem głosu.
Słuchaj i obserwuj swój głos.
